Poëzie – ArtTM

In de doolhof
In de doolhof, zwerf ik in mijn hoofd om terug te gaan naar de kindertijd om te spelen, met mijn poppen soms zou ik terug willen op school in een bankje zitten om te vermenigvuldigen en naar de vlinders te kijken ik zou daar willen blijven wegvallend in het donker op het mooiste moment knus in de armen van mijn moeder T.M. 03-10-2003 Rotterdam	Praca w polu, 2003, olej/płótno, 80×120

Zima, 2012, olej/płótno, 60×60	T.M. 21-03-2003 Zielona Gόra
Patience	Naast je
Tafel vol kaarten. Probeer ik opnieuw te ordenen. En vraag ik mee af, met trillende handen.Vragend om hulp. Om iemands genade zal ik zaligheid krijgen, om die reden leg ik vandaag Een trieste patience. Zonder antwoorden te krijgen. Tel ik de verspreide kaarten – maar het gaat niet langer. Ik hou mijn mond, in de keel stopte woorden er is geen antwoord. De kaarten moeten nu de opgeruimd woorden. 01-01-2000 Spijkenisse	Heel toevallig, was ik er op een plek die wel betoverd leek met verse aroma van heerlijke geuren zachte muziek, onderbroken door de woorden van gelezen tekst, Russisch, Nederlands, ik zat naast je, stil te kijken. Iedere beweging van je hand, je hield, je wijn glas vast. Liet niet los maar liet het met je vingers wiebelen, je wijn leek te dansen. Dan, een viltje in jouw handen werd een steun voor je kin, ik vond het lief als een kindje in een droomwereld speelde je er mee. Toen veranderde ook je gezicht er kwam daar een geweldige glimlach, mijn gedachte was toen simpel, wat kan een mens gelukkig zijn… 02-09-2011 Rotterdam Letterencafè Tsjechov & Co.
Erasmus MC	Moeder
Als er geen droom komt en buiten schijnt de maan begint binnen in de zaal de voorstelling over de muren en plafonds niet herkenbare schaduw die ik rustig probeer te herkennen het lijkt net een theaterzaal beeld van mijn leven probeer ik te bedenken navigerend door de gedachten in mijn hoofd morgen wordt ik geopereerd straks ga ik slapen andere voorstelling ga ik dan bekijken theater heb ik zelf bedacht tot de ochtend heb ik het volgehouden 08-05-2003 Rotterdam	Moeder stond even stil in het raam. In haar armen hield ze een kleintje vast. Om de wereld te tonen. Hoe gelukkig ze was. Uit het raam, zag ze druppels. En zei heel zachtjes, kijk mijn lieverd – dit is onze wereld die huilt van geluk. Om met de regenboog. Als een gekleurde strik, die je voor cadeautjes gebruikt. Voor je in te pakken. Voor het nieuwe leven 26-05-2011 Spijkenisse
In het doolhof	Fout
zwerf ik in mijn hoofd om terug te gaan naar de kindertijd om te spelen met mijn poppen soms zou ik terug willen op school in een bankje zitten om te vermenigvuldigen en naar de vlinders te kijken ik zou daar willen blijven wegvallend in het donker op het mooiste moment knus in de armen van mijn moeder 03-10-2003 Rotterdam	Langzaam verdwenen licht de dag gaat voorbij ze namen hun leugens mee in het donker verzoend met het lot stromende rivier sleepte het mee een overblijfsel van illusie het is zeker rivier stroomt niet terug om de fout te herstellen regen spoelt u schulden weg sneeuw bedekt ze ze blijven als steen dicht bij je vergeten en vergeven in de hoop dat u zoekt in de liefde in wijsheid herstelt u uw fouten 30-03-2010 Spijkenisse
Mijn zus (na vele jaren)	Je schaduw
Om eerlijk te zijn durfde ik het niet te vragen de dagen en momenten die voorbij zijn gegaan toen eerst onze moeder en later onze vader overleden gevolgd door haar enige geliefde zoon de dagen verwijderd van de mementen ze waakte tot het eind op wacht niet toegevend aan haar wanhoop de dagen verwijderd van de momenten niet meer belangrijk tranen die niet meer stromen deze dagen zijn weg bewaard voor altijd in mijn hart april 2008 Spijkenisse	Huiselijke ruzie met privacy van het lichaam je veilige haven stortte in de lappendeken een ramp iets ergens ooit tussen ons was ontstaan maar het een nachtmerrie net een schaduw die verdween aan het einde van het leven weggegooid door het raam 08-03-1999 Spijkenisse
Ik zit te wachten	Steen
Ik voel mijn jaren bijkomen in de geestelijke dwaling. In de gestelijken schorsing – tussen de deur en het venster. Drukte loopt door mijn hoofd, verstopt onder de schedel zo veel gedachten. Ironisch, lijkend op een walnoot. Geduldig wachten op iemand die, de harde schaal weghaalt. Met de hoop om eruit te komen, als het licht van elke dag. Om weer te kunnen nadenken. 11-01-2012 Spijkenisse	Kleine steen, een symbool van erfgoed. Krom vol verborgen littekens, lichte tint rood met grijs – groene streep. Klein steen, herinnering aanmijn jeugd, zingende moeder, bloeiende tuin, een thuis. Kleinsteen, geschonken door mijn broer als afscheidscadeau. Ik was zo trost en gelukkig, met mijn kleine steen. Ik stopte hem veilig weg, in mijn broekzak. 21-03-2003 Zielona Góra